Εάν αναζητάτε κάποια σειρά να παρακολουθήσετε, ρίξτε μια ματιά σε αυτές που έχουν μια ξεχωριστή θέση στην καρδιά μας. Μπορεί αν μη τι άλλο να τις λατρέψετε κι εσείς.

Εκτός από τα βιβλία, ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μας, σε usb, στο σκληρό μας δίσκο, στη λίστα μας στο Netflix, έχουν και οι τηλεοπτικές σειρές. Αναφερόμενοι πλέον σε σειρές που ξεπερνούν συνήθως τα εθνικά μας όρια, εθιστήκαμε σε πρωτότυπα σενάρια, τα επεισόδια των οποίων πλήθαιναν κι εμείς περιμέναμε (και περιμένουμε) εναγωνίως για την εξέλιξη της πλοκής τους.

Στην Ελλάδα, όλα ξεκίνησαν κάπου κοντά στο “Lost”, αλλά ευτυχώς το φαινόμενο δεν σταμάτησε εκεί. Τα “Φιλαράκια” είχαν επίσης πάντοτε μία ξεχωριστή θέση στο μεσημέρι του Σαββατοκύριακού μας, και δύσκολα θα ξεπεράσουμε τελικά αυτή τη συνήθεια, αναλογιζόμενοι το πόσες φορές έχουμε δει το κάθε επεισόδιο. Ο ερχομός του internet έφερε την πληροφόρηση, και στο παγκόσμιο χωριό γνωρίζαμε πλέον τι έβλεπε ο θεατής στην άλλη πλευρά του πλανήτη. Κι αυτό που έβλεπε μας άρεσε, και το είδαμε κι εμείς.

Λόγω της ιδιαίτερης κατάστασης που βιώνουμε το τελευταίο “μένουμε σπίτι” διάστημα, και μιας και καταναλώνουμε τις σειρές ακατάπαυστα τις τελευταίες ημέρες, σκεφτήκαμε ότι όπως κι εμείς, έτσι κι εσείς θα έχετε βγει στο κυνήγι νέων αλλά και παλαιότερων σειρών που αξίζουν να παρευρεθούν στην οθόνη σας. Στο παρακάτω κείμενο, συγκεντρώσαμε τις αγαπημένες σειρές της ομάδας του Astralón, αυτές που μας κράτησαν ξάγρυπνους μία καθημερινή, που μας είχαν στο περίμενε έναν ολόκληρο χρόνο, που μας έκαναν να πληρώνουμε συνδρομές. Κι όπως καταλάβατε, αναμένουμε και τις δικές σας προτάσεις καθότι η δίψα μας για περιεχόμενο απολαυστικό δύσκολα ικανοποιείται.

Ο Άρης προτείνει:

Mad Men (2007 – 2015)

Όταν άρχισα να συγκεντρώνω τις αγαπημένες μου σειρές για αυτό το άρθρο, μπαλατζάριζα ανάμεσα στο “Mad Men” και τους “Sopranos”, και με τις δύο σειρές να είναι τοποθετημένες στις Ηνωμένες Πολιτείες του ‘60, και με τις δύο να σχετίζονται κατά έναν τρόπο με το πώς να κάνεις business. Και παρόλο που και οι δύο έχουν αξιοσημείωτους χαρακτήρες και είναι ήδη κλασικές αμερικάνικες δραματικές σειρές, αποφάσισα να πάω με τον κορυφαίο διαφημιστή Don Draper, αντί του επικεφαλής της μαφίας, Tony Soprano. Το “Mad Men” του δικτύου AMC έχει κάτι το βαθιά ρεαλιστικό. Αποτελεί ένα συνεχές υπαρξιακό δράμα που απεικονίζει όλες τις ατέλειες και τις αδυναμίες της ανθρώπινης φύσης, ανεξάρτητα από τη δύναμη, την εξουσία ή τα χρήματα, με τον διαρκή αγώνα επιβίωσης και κοινωνικής αποδοχής να μην έχει τελειωμό. Η πλοκή επικεντρώνεται σε ένα από τα πιο πετυχημένα και ισχυρά διαφημιστικά γραφεία της Νέας Υόρκης, ωστόσο οι ιστορίες που διαδραματίζονται ξεπερνούν τα όρια της επιχειρηματικότητας και της επιτυχίας, φέρνουν στο φως πολλά κοινωνικά ζητήματα, αποκαλύπτοντας την καθημερινή ζωή των Αμερικανών εκείνης της δεκαετίας. Κομψό και συναισθηματικό παράλληλα, έχοντας υπέροχη κινηματογράφηση και φωτογραφία, με εξαιρετική μουσική και κοφτερό μαύρο χιούμορ, αποτελεί ένα αριστούργημα που μάλλον δε θα ξεχάσουμε ποτέ.

Doctor Who (1963 – 1989, 2005 – present)

Ο αγαπημένος μας γιατρός. Ένας γιατρός στον οποίο χρωστά πολλά το Astralón. Παρόλο που έχω δει και θυμάμαι πολύ λίγα επεισόδια από την πρώτη του περίοδο (1963 – 1989), ως παιδί, έχω πραγματικά πολύ ισχυρές αναμνήσεις από τον μυστηριώδη εκείνο κόσμο και τον βασικό του χαρακτήρα, τον τυχοδιώκτη Doctor και το διαστημόπλοιό του T.A.R.D.I.S., που μοιάζει με ένα μπλε τηλεφωνικό θάλαμο της αστυνομίας και ταξιδεύει στον χρόνο. Μια τηλεοπτική σειρά φαινόμενο της Βρετανικής ποπ κουλτούρας, το θρυλικό “Doctor Who” του BBC είναι ένα κλασικό sci-fi που επέστρεψε στις ζωές μας με την επανεκκίνησή του το 2005. Έχω παρακολουθήσει τους περισσότερους κύκλους της κατά τη δεκαετία των τριάντα μου, σε μια κρίσιμη περίοδο της ζωής μου, όπου είχα αρκετό χρόνο για να αξιοποιήσω δημιουργικά, και θεωρώ ότι οι πρώτοι σπόροι και οι ιδέες του Astralón, μάλλον ριζώθηκαν κατά τη διάρκεια εκείνων των μηνών. Μπείτε μέσα, εάν δεν το έχετε κάνει ήδη, “είναι μεγαλύτερο μέσα απ’ ότι έξω”!

Flight Of The Conchords (2007 – 2009)

Το “Big Bang Theory” και το “Flight Of The Conchords” είναι δύο σειρές που με κάνουν πραγματικά να γελάω. Είναι έξυπνες και αστείες, πολύ αστείες. Και παρόλο που δεν έχω τελειώσει όλους τους κύκλους της πρώτης, μπορώ να μιλήσω με σιγουριά για το Flight Of The Conchords – μια από τις πιο συναρπαστικές κωμωδίες που προβλήθηκαν ποτέ στο HBO, και σίγουρα ΤΗΝ ΚΑΛΥΤΕΡΗ για όλους τους φιλόμουσους εκεί έξω. Ο Jemaine και ο  Bret, οι πιο αγαπημένοι weirdos της Νέας Ζηλανδίας και μέλη του 4ου πιο δημοφιλή guitar-based digi-bongo acapella-rap-funk-comedy folk ντουέτου, προσφέρουν 22 απολαυστικά low-budget επεισόδια γεμάτα ρομαντισμό, περίεργες και σπαρακτικές στιγμές, αυθεντικό χιούμορ και ξεκαρδιστικές παρωδίες τραγουδιών (με ένα εντυπωσιακό εύρος στα είδη της μουσικής). Αγαπημένο και cult.

Η Χρύσα προτείνει:

The Big Bang Theory (2007 – 2019)

Ω Dr. Sheldon Cooper! Δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το συναρπαστικό σου μυαλό, το – στιγμές – ανατριχιαστικό χιούμορ σου και τους καταπληκτικούς σου φίλους! Η γεμάτη έμπνευση σειρά του CBS έχει κερδίσει αρκετά βραβεία Emmy αλλά και Χρυσές Σφαίρες, ενώ έχει προσελκύσει διακεκριμένους επιστήμονες για μια guest εμφάνιση, όπως ο διάσημος και τιμημένος με βραβείο Νόμπελ αστροφυσικός George Smoot και ο κοσμολόγος Stephen Hawking. Η ξεχωριστή παρέα, που αποτελείται από 4 καλόκαρδους σπασίκλες και τις μοναδικές φίλες τους, τρώει πάντα delivery φαγητό γύρω από το τραπέζι, ενώ κάθεται στις ίδιες θέσεις και πάντα μας φτιάχνει την ημέρα μέσα σε 20 λεπτά.
Προσοχή! Είμαι στον 8ο κύκλο και προσπαθώ πολύ να ξεφύγω από κάθε spoiler που κυκλοφορεί στο διαδίκτυο. Παρακαλώ, να ‘στε προσεκτικοί!

Τα Φιλαράκια (1994 – 2004)

Όπως είπε και η Σίσσυ, δεν μπορούμε να συντάξουμε ένα άρθρο για σειρές που βλέπει το Astralón χωρίς να συμπεριλάβουμε τα “Φιλαράκια”. Χωρίς δηλαδή να συμπεριλάβουμε την σοφία του Ross – Unagi! -, την ειλικρίνεια της Rachel “I’m sorry, did my back hurt your knife?”, όλες τις “Ι Know!” στιγμές της Monica, το αγαπημένο μας τραγούδι “Smelly cat, smelly cat” από την Phoebe, όλα τα αστεία του Chandler και φυσικά την κλασική και ακαταμάχητη ατάκα του Joey “How you doin?” <3
Και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε τα επεισόδια των 10 κύκλων μαζί με το μεσημεριανό γεύμα της Κυριακής και θα ανυπομονούμε για την επανένωση της παρέας, 16 χρόνια μετά το τέλος της σειράς του NBC.

Monk (2002 – 2009)

Τώρα, περισσότερο από ποτέ, ο κύριος Monk… βγάζει νόημα! Απολυμαίνει συνεχώς τα χέρια του, κάνει 3 φορές την ημέρα μπάνιο, βουρτσίζει 12 φορές τα δόντια του και αποφεύγει πάση θυσία κάθε χειραψία! Η φωτογραφική του μνήμη και η ικανότητά του να λύνει – σχεδόν – κάθε μυστήριο μου θυμίζει τον Sherlock Holmes και τον Ηρακλή Πουαρώ. Η σειρά έκανε πρεμιέρα στις 12 Ιουλίου του 2002 στο USA Network και συνέχισε με 8 κύκλους, προσφέροντας την ευχαρίστηση να αγαπήσουμε τον Andrian Monk μέσα από κάθε ένα από τα 125 επεισόδια. Και να ανυπομονούμε για κάθε μια από τις συναρπαστικές “Here’s what happened” στιγμές.

Ο Βαγγέλης προτείνει:

Dexter (2006 – 2013)

Είναι μια από τις πρώτες σειρές με παγκόσμια απήχηση και μια από τις δικές μου αγαπημένες! Ακολουθώντας τον πρωταγωνιστή Dexter που μαθαίνει να συμβιώνει με μια διαφορετική πλευρα του εαυτού του, βλέπουμε πως είναι δύσκολο να ισορροπήσουμε τα πάντα σε αυτή τη ζωή.

Stranger Things (2016 – present)

Αν είσαι φαν της ποπ κουλτούρας και των ‘80s τότε αυτή σειρά επιστημονικής φαντασίας θα γίνει η αγαπημένη σου! Με πολλές αναφορές στο “Dungeons And Dragons”, σε κάνει να θέλεις να μαζέψεις την παρέα σου και να παίξεις με το επιτραπέζιο.

La Casa De Papel (2017 – 2020)

Για την σειρά που σπάει τα ρεκόρ τηλεθέασης και συγκεντρώνει 8.5 στη βαθμολογία του IMDb ένα είναι σίγουρο…  ότι δεν χρειάζεται πολλές συστάσεις. Ο αινιγματικός Professor, ο Berlin και η ομάδα του La Casa σας υπόσχονται έντονο σασπενς καθώς και συναισθηματικές εκρήξεις. Μια σειρά τρομερά στημένη, με έξυπνη μετάβαση από σκηνή σε σκηνή, κι από χρόνο σε χρόνο, που θα σας καθηλώσει! Τα υπόλοιπα επί της οθόνης σας…

Η Σίσσυ προτείνει:

The Wire (2002 – 2008)

Δεν είναι άλλη μία απλή αστυνομική σειρά. Είναι μία ιδιαίτερη βουτιά στον περίπλοκο κόσμο του εγκλήματος, στη βρωμιά που μπορεί να υπάρχει στο αστυνομικό σώμα, στην πλευρά της κοινωνίας που γεννά και γαλουχεί μικρο-εγκληματίες. Μία από τις παλιές σειρές της HBO, της οποίας η κυνικότητα ηλεκτρίζει, κι είναι τελικά αυτή που κρατά σε εγρήγορση τον θεατή. Μην περιμένετε καλογυρισμένες σκηνές δράσης και ειδικά εφέ. Είναι ίσως αφυπνιστικά ρεαλιστική γιατί δείχνει διάφορες όψεις που δεν είναι συχνά αναμενόμενες, την ακολουθία των γεγονότων που οδηγούν στο έγκλημα όπως και το ότι ο κακός δεν τιμωρείται πάντα, αλλά δεν είναι και τελικά αυτός που νομίζεις.

Bron/Broen (2011 – 2018)

Προφανώς και θα επέλεγα σειρά από το είδος του Nordic Noir. Με ένα φόνο στη μέση της υπερθαλάσσιας γέφυρας που ενώνει τη Μάλμε και την Κοπεγχάγη, η Σάγκα παίρνει το θεατή από το χέρι και τον ταξιδεύει στην τρομακτική σκοτεινιά και την σχεδόν απτή ψυχρότητα της Σκανδιναβίας. Η σειρά για μένα εκτελεί άψογα την συνταγή που δεν αποτυγχάνει ποτέ, ενός αστυνομικού προσώπου με προβληματική κοινωνική συμπεριφορά αλλά εκπληκτική διαίσθηση και σπιρτάδα. Η Σάγκα δεν είναι ευγενική, δεν συμπονά τους άλλους αλλά και δεν χαρίζεται σε όποιον πάει να τα βάλει με τα άτομα που την βοηθούν. Οι κύκλοι της σειράς έβγαιναν κάθε δύο χρόνια, κι οι φανατικοί του είδους μετρούσαμε τις μέρες μέχρι την προβολή. Τέσσερις κύκλοι που εύχομαι να μπορούσα να τους διαγράψω από τη μνήμη μου και να τους ξαναδώ από την αρχή.

Fleabag (2016 – 2019)

Το ψωριάρικο μπήκε στη ζωή μου πολύ απρόσμενα, και με έκανε να ενθουσιαστώ με μία σειρά μετά από πολύ καιρό! Μία γυναίκα στην καρδια του Λονδίνου πασχίζει να καλύψει το συναισθηματικό και επαγγελματικό κενό που άφησε η μοναδική της φίλη, την ανούσια προσωπική της ζωή, την προβληματική σχέση με την οικογένειά της. Άφθονο χιούμορ του είδους κι ο αυτοσαρκασμός στα καλύτερά του, αμήχανες στιγμές που η κεντρική χαρακτήρας λέει απλά αυτό που έχει στο μυαλό της, κι απλά τα λεγόμενά της ταυτίζονται με αυτά που σκέφτεται ο θεατής. Η δημιουργός (που btw έγραψε και το “Killing Eve”, που σκοτώνει) χρησιμοποιεί με απίστευτη τέχνη τον τέταρτο τοίχο. Στα τελευταία 4 λεπτά του πρώτου κύκλου βρέθηκα από το να γελάω να συγκινούμαι μέσα σε δευτερόλεπτα. Δεν το έχουν πετύχει πολλές σειρές αυτό.